ZGROMADZENIE SIÓSTR “JEDNOŚĆ”
pw. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Jak powstało Zgromadzenie?

Zgromadzenie Sióstr Teresek

kształtowało się w okresie beatyfikacji

i kanonizacji św. Teresy

od Dzieciątka Jezus (1923-1925),

stąd też przyjęło ją za główną patronkę.

Biskup Ignacy Świrski w 1954 roku erygował Sodalicję jako Zgromadzenie zakonne na prawie diecezjalnym i zatwierdził nowe Ustawy, którymi odtąd kierować się będzie Zgromadzenie zakonne „Jedność” pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

 Dnia 8 grudnia 1988 roku Wspólnota uzyskała status zgromadzenia na prawie papieskim. Do jej zatwierdzenia doprowadził kontynuator dzieła rozpoczętego przez Ojca Założyciela, Księdza Andrzeja Mazurkiewicza, Ksiądz Leon Walaszek. 

Wszystko zaczęło się w parafii Kolembrody,

gdzie do miejscowego proboszcza

księdza Andrzeja Mazurkiewicza

zgłosiły się trzy kobiety,

wyrażając pragnienie służby Kościołowi.

 W krótkim czasie zorganizowała się kilkuosobowa wspólnota,

która spotykała się na modlitwie,

przyczyniając się do ożywienia religijności w parafii.

Gdy dołączyły następne kobiety,

powstało formalne stowarzyszenie religijne pod nazwą:

Sodalicja Pracownic Katolickich. 

  Celem Sodalicji było:

     * rozwijanie wśród członkiń prawdziwej pobożności i pracowitości;

     * ćwiczenie się w uczynkach miłosierdzia chrześcijańskiego;

     * pomaganie kapłanom w parafiach w prowadzeniu Akcji Katolickiej. 

Sodalistki zajmowały się szyciem, haftem, tkactwem.

Dbały o bieliznę kościelną, wystrój ołtarzy. 

Swoją działalnością obejmowały kolejne parafie,

powstawały nowe domy wspólnoty.

Sodalistki od początku nazywane były siostrami Tereskami,

gdyż za swoją Patronkę wybrały św. Teresę od Dzieciątka Jezus,

a członkinie prowadziły życie na wzór życia zakonnego.

ZAŁOŻYCIEL ZGROMADZENIA SIÓSTR "JEDNOŚĆ" 

Założycielem Zgromadzenia jest ks. kanonik Andrzej Mazurkiewicz, który urodził się 26 listopada 1884 roku,
w Urzędowie na ziemi lubelskiej, jako syn Karola i Ludwiki z Pyzów. Dzieciństwo spędził w rodzinnym mieście, gdzie również uczęszczał do szkoły podstawowej. W roku 1903 ukończył Państwowe Gimnazjum w Zamościu, a następnie wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie, gdzie 14 czerwca 1908 roku został wyświęcony na kapłana. Święcenia otrzymał z rąk biskupa Franciszka Jaczewskiego.

 Pierwszą parafią, w której pracował, pełniąc obowiązki wikariusza, było Rudno (do grudnia 1908 r.), a następnie - Lubartów (do czerwca 1912 roku)
i Sokołów (do sierpnia 1919 roku). Będąc wikariuszem w Sokołowie zorganizował w tym mieście Gimnazjum filologiczne męskie i żeńskie, którym osobiście kierował w latach 1915 - 1918.

 Od sierpnia 1919 roku został proboszczem parafii p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Kolembrodach. Założył tu Bractwo Różańca Świętego, oraz roztaczał opiekę duchową nad osobami należącymi do Szkaplerza Najświętszego Serca Jezusowego, Szkaplerza Trójcy Świętej, Szkaplerza Męki Pańskiej, Szkaplerza Niepokalanego Poczęcia Maryi, Szkaplerza Siedmiu Boleści Maryi i Szkaplerza Karmelitańskiego.
Pracując w parafii Kolembrody, ks. Andrzej Mazurkiewicz skupił wokół siebie grupę kobiet pragnących służyć Kościołowi. Podjął się zorganizowania ich we wspólnotę religijną, która z czasem dała początek zgromadzeniu zakonnemu.

 W czerwcu 1923 roku otrzymał probostwo parafii pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Okrzei. Nieprzerwanie kierował rozwijającą się wspólnotą i doprowadził do jej kanonicznej erekcji jako Stowarzyszenia diecezjalnego pod nazwą Sodalicja Pracownic Katolickich „Jedność" p.w. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dnia 29 października 1927 roku, bp Henryk Przeździecki mianował ks. Andrzeja Mazurkiewicza Dyrektorem tegoż Stowarzyszenia.

 W tym samym roku, w listopadzie, otrzymał nominację na proboszcza parafii p.w. Przemienienia Pańskiego w Łukowie, którą objął 2 grudnia. Został dziekanem dekanatu łukowskiego oraz otrzymał tytuł Kanonika Kapituły Katedralnej. W czasie drugiej wojny światowej ks. Mazurkiewicz przebywał w Łukowie. Tu został aresztowany i wywieziony przez Niemców na pewien czas do Lublina. Po powrocie włączył się, z narażeniem życia, w niesienie pomocy potrzebującym. Odniósł poważne rany i odtąd stan jego zdrowia stale się pogarszał. Zmarł 26 grudnia 1955 roku w Łukowie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w tym mieście.

 Praktycznie całe jego życie kapłańskie toczyło się wokół spraw rozwijającej się od 1919 roku Sodalicji Pracownic Katolickich. Przez 27 lat osobiście nią kierował, doprowadzając do powstania z tej wspólnoty zgromadzenia zakonnego. Sposób sprawowania opieki nad zgromadzeniem rzuca światło na osobowość ks. Mazurkiewicza, jako człowieka, kapłana i Polaka.

DYREKTOR I OPIEKUN DUCHOWY ZGROMADZENIA  

Przez wiele lat duchowym opiekunem naszej wspólnoty był ks. Leon Walaszek SDB.

Urodził się 5 marca1915 roku w Sokolnikach (woj. łódzkie) jako syn Ignacego i Wiktorii z Jastrowiczów. Skromne dochody państwa Walaszków nie stwarzały możliwości kształcenia sześciorga dzieci. Leon był dzieckiem zdolnym i utalentowanym muzycznie. Od najmłodszych lat pragnął zostać kapłanem, ale nie zwierzał się rodzicom ze swych pragnień. Wiedział bowiem, że nie posiadają funduszy i dlatego postanowił samodzielnie zdobyć pieniądze na kształcenie. Po trzech latach prywatnej nauki otrzymał posadę organisty w Mieleszynie, co umożliwiło mu realizację planów.

W latach 1935-1937 kształcił się w Małym Seminarium księży Salezjanów w Lądzie nad Wartą, pełniąc jednocześnie obowiązki organisty w miejscowym kościele.    

Po ukończeniu Małego Seminarium wstąpił do nowicjatu salezjańskiego w Czerwińsku, gdzie 2 sierpnia 1938 roku złożył pierwsze śluby zakonne. W latach 1938-1939 kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej i rozpoczął studia filozoficzne.   

  Dnia 30 sierpnia 1941 roku złożył śluby wieczyste. Natomiast 27 maja 1945 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w: Sokołowie Podlaskim, Lądzie nad Wartą, Lutomiersku, Czerwińsku, Warszawie i Kutnie-Woźniakowie.

Od 1952 roku, przez  ponad 40 lat, sprawował funkcję Dyrektora Zgromadzenia „Jedność". 

Od roku 1949 pełnił w nim posługę spowiednika nadzwyczajnego.

Przygotował nowe Ustawy i doprowadziłdo przekształcenia
Sodalicji w Zgromadzenie Zakonne.

Przy współpracy sióstr  opracował nowe Konstytucje,
Dyrektorium, Regulaminy.

Należał do wielkich czcicieli Matki Bożej oraz św. Teresy od Dzieciątka Jezus
i szedł przez życie jej małą drogą duchowego dziecięctwa.

Głosił siostrom rekolekcje, konferencje,
przeprowadzał miesięczne dni skupienia.

 Brał czynny udział w uroczystościach Zgromadzenia.
Służył ojcowską radą i pomocą.

 Formował ducha powierzonej sobie Wspólnoty.

Ojciec Leon praktykował serdeczną gościnność. Zwyczajem stały się tzw. "podwieczorki ewangeliczne".

Umiał wytworzyć radosną atmosferę.
W jego obecności wszyscy czuli się dobrze.

Ojciec Leon Walaszek zmarł w opinii świętości 2 października 1996 roku.

Został pochowany na cmentarzu parafialnymw Kutnie-Woźniakowie.

 DUCHOWY OPIEKUN ZGROMADZENIA

Duchowym opiekunem sióstr przez długie lata był inny salezjanin – ks. Józef Gregorkiewicz.

Wielokrotnie prowadził we wspólnocie rekolekcje i dni skupienia.
Słowem i przykładem rozpalał serca i porywał ducha.

Ten niezapomniany, gorliwy kapłan, oddany bez reszty Niepokalanej, odszedł do Pana 30 listopada 2006 r.

 Spoczywa na cmentarzu w Czerwińsku n. Wisłą.