ZGROMADZENIE SIÓSTR “JEDNOŚĆ”
pw. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Pomóż nam Panie

wyjść do ludzi,
z otwartym sercem

Twojej miłości

O Siostrach Tereskach

„Nasze ostateczne przeznaczenie jest uwarunkowane

naszą postawą, że powinniśmy kroczyć drogą,

którą Bóg nam pokazał, abyśmy osiągnęli życie,

a drogą tą jest miłość, rozumiana nie jako uczucie,
ale jako służba innym, w miłości Chrystusa.

Ten, kto kieruje się miłością,
kto w pełni żyje miłością prowadzony jest przez Boga,
gdyż Bóg jest miłością”.
Benedykt XVI 

Centrum naszej duchowości jest miłość
i radość przeżywania

nieba już na ziemi.

Swoje źródło ma ona w Bogu,
który jest Miłością

i chce się dzielić niebem

z każdym człowiekiem.

Oddając się Bogu
w życiu konsekrowanym

pragniemy otwierać się całkowicie

na tę miłość, by niebo zdobywać,

niebem się cieszyć w swoim sercu

i to pragnienie nieba

wzbudzać w duszach ludzkich.

Przewodniczką na drogach życia duchowego

jest dla nas Patronka Zgromadzenia

- św. Teresa od Dzieciątka Jezus,

która ukazała wartość małych,

ukrytych poświęceń w wypełnianiu zwyczajnych,

codziennych obowiązków: owych „drobnych nic”,

ale czynionych z miłością,

które przysparzają wiele duchowej mocy potrzebnej Kościołowi w rozszerzeniu

Królestwa Bożego na ziemi.

Wzorując się na świętej Teresie staramy się swoje powołanie zakonne
realizować poprzez jak najdoskonalsze
spełnianie codziennych obowiązków.

Czuwamy, aby nadprzyrodzoną miłością

przenikać wszystko, co niesie ze sobą życie.

Wszędzie tam, gdzie się znajdujemy,

przede wszystkim duchowo reagujemy

na spotykane osoby i wydarzenia,

w zależności od sytuacji:

uwielbieniem Pana Boga

albo dziękczynieniem,

przeproszeniem lub prośbą.

W ten sposób realizujemy nasz charyzmat,

wnosząc Boga w życie ludzi:

indywidualne, wspólnotowe i społeczne,

pomagając im w pracy nad sobą

w dążeniu do chrześcijańskiej doskonałości.

Jesteśmy łącznikami między niebem

a ziemią poprzez ciągłe podnoszenie

tego co ziemskie do Boga. 

Dlatego w sercu jednoczymy się często

z Bogiem Ojcem, z Synem

i z Duchem Świętym;

z Matką Bożą, z Aniołami i ze Świętymi.

Natomiast na zewnątrz,

prowadzimy zwyczajne życie i nie wyróżniamy się nawet strojem,

gdyż nie nosimy habitów.

Możemy więc swobodnie docierać

do każdego środowiska, ewangelizując ludzi świeckich w sposób,

który w danych okolicznościach

jest najbardziej odpowiedni i możliwy.

Czynimy to przez pokorne,

kulturalne i radosne apostolstwo słowa i czynu.

Pracujemy w różnych zawodach i instytucjach

zarówno kościelnych jak i świeckich.

Naszą ascezą nie są wymyślane

przez siebie umartwienia,

 ale cierpliwe znoszenie w wymiarze krzyża

tego wszystkiego, co smuci i boli,

pokorne przyjmowanie trudnych osób

i sytuacji, bolesnych przeżyć i doświadczeń codzienności.

To rezygnacja z podkreślania siebie

w każdym wymiarze życia.

Ascezę naszą stanowi także wierne i ofiarne wypełnianie swoich obowiązków.

Zarówno w czasie pomyślnym jak i w trudnościach staramy się przez wiarę podtrzymywać klimat nieba w swoim wnętrzu i nim promieniować na innych.

Pragniemy, aby przez prostotę i naturalność, w każdych warunkach, tworzyć klimat serdecznej, przyjacielskiej więzi przenikniętej miłością do Boga i człowieka.