ZGROMADZENIE SIÓSTR “JEDNOŚĆ”
pw. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Bóg redaguje dziennik
naszego życia;
Boska dłoń spisuje naszą historię:
zatroszczmy się o to, aby była ona piękna.
Bossuet

Życie nasze
to podróż po wzburzonych wodach oceanu,
pośród ciemności nocy;
wiara to latarnia morska,
co nam drogę do portu wiecznej szczęśliwości ukazuje;
wierność w obowiązkach to czółno,
które nas od morskich broni bałwanów,
tj. od wpływów świata;
nadzieja, ufność w Bogu to kotwica,
co nas od zatonięcia ratuje;
miłość to wiatr, co żagle nadyma i do nieba wiedzie.
bł. Honorat Koźmiński

A MOŻE BÓG CHCE, BYM ZOSTAŁA… ZAKONNICĄ?

19 I 1998
Nie! Nigdy więcej nie dopuszczę, by tak się czuć! To nie do wiary! Dobrze, że to ja poszłam coś zanieść do naszego duszpasterza. Powiedziałam mu tak mimochodem, że przeżywam okres problemów egzystencjalnych. A on chyba też mimochodem odpowiedział tylko: głowa do góry, wszystko będzie dobrze. To takie tam zdawkowe nic, ot, dwa słowa. Jednak powiedziane we właściwym czasie są na wagę złota. Ciekawi mnie, czy ksiądz się za mnie pomodlił, gdy wyszłam, prawie jestem pewna, że tak, bo ucząc się wieczorem coś mnie zmusiło wręcz, bym przerwała uczenie się i uklękła, i poukładała swoje sprawy z Bogiem bez żadnego odkładania na później. Po sporej przerwie znów wzięłam do ręki różaniec. Teraz wiem, na nowo wiem, że to niezwykła modlitwa. Bez niej nie umiałabym zrobić takiego rachunku sumienia.
To takie trudne zacząć porządkować swoje wnętrze po takim bałaganie; zacząć porządkować chaos.

21 I 1998
Czuję się tak jakby mi przebaczono, choć jeszcze niesakramentalnie. Nawet się modlę. Mogę przecież prosić o pomoc. Pragnę być pod Twoją obroną Matko. To niesamowite, ale odmawiając codziennie rano i wieczorem „Pod Twoją obronę”, czuję się jakbym była pod osłoną Maryi. Nawet nie dochodzą do mnie żadne pokusy. Za wszelką cenę nie mogę odejść od modlitwy, opuszczać jej, darować sobie systematyczności w tym itp., bo to tak jakby pozwolić sobie staczać się w przepaść. Teraz to wiem i rozumiem bardziej, bo poprzez osobiste doświadczenie.

Czy ja nie mam nad sobą władzy? Czyż to nie ja sama decyduję, wybieram? I co ja wybierałam? Przecież nie jestem aż tak głupia. Uczyniwszy na wieki wybór w każdej chwili wybierać muszę, czyli ja wybieram. Dlaczego tak często wybieram zło? Najgorsze jest to, że ani teraz ani nigdy nie będę mogła powiedzieć: zawsze wybierać będę tylko dobro.

Nie mam w sobie tyle heroizmu i świętości. Zresztą, o czym ja mówię? O świętości? Ja? Tak trudno mi oddać byle głupstwo dla Boga: z siebie; z myśli, z pragnień, z marzeń, z czasu. Tak mocno czuję swoje nic wobec Boga. Po prostu – nic. A On mnie miłuje? Ten znak zapytania jest niepotrzebny, wiem. Dlatego Panie mój, niech Cię żal mój wzruszy. Pociesz mnie. Przebaczeniem daruj mi winy [...] Uświęć mnie.

Panie mój, boję się powtórzyć za Piotrem: Już nigdy nie zaprę się Ciebie, ale Ty wiesz jak bardzo bym tego chciała. Ja muszę coś ze sobą zrobić. Przecież wiem, co mam robić. Wiem doskonale, a jednak chciałabym porozmawiać z jakimś dobrym kapłanem, ale nie mam odwagi i nie umiem powiedzieć o sobie wszystkiego. To jest trudne.

I o czym ja piszę? Wracam do nauki, pojutrze egzamin. Moje sumienie, idź spać i życz mi dobrej nocy. Ty zawsze pod koniec dnia chcesz ze mną rozmawiać, a ja nie zawsze chcę. Ale przecież wszystko będzie dobrze, tak powiedział mi ks. Andrzej. To nic, że on tak sobie to powiedział. Czemu nie miałoby tak właśnie być?
Tak mi te słowa się spodobały: „Głowa do góry, wszystko będzie dobrze”.

 «  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  12  13  14  15  [16]  17  18  19  20  21  22  23  24  25  26  27  28  » 

Powrót

Z pamiętnika duchowego Doroty

Panie, chcę spojrzeć na swoje życie i otaczający świat Twoimi oczyma.

Jeśli to co fizycznie oglądam, nie jest prawdziwą rzeczywistością, pozwól mi dostrzec prawdę. Przede wszystkim prawdę o moim życiu.

Nie mogę Cię poznać Panie w tej chwili, w której żyję.

Teraz mogę w Ciebie jedynie wierzyć, a moja wiara jest wprowadzeniem w przyszłe poznanie Ciebie w wieczności.

Swoje życie, Panie, postrzegałam jako trudne. Dzieciństwo czasami pełne łez, trudne relacje z rodzicami, brak okazywania przez nich miłości.

Potem trudne małżeństwo i jeszcze trudniejsze rodzicielstwo. Mówiłam, że wszystko osiągnęłam własną pracą, własnym uporem. Marzyłam o pełnej, szczęśliwej rodzinie. Rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej: małżeństwo nie istnieje (czy kiedykolwiek istniało?), chłopcy są niepełnosprawni, ich wiara stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Mam problemy w pracy, problemy ze zdrowiem, z duchowością, z emocjami. Patrząc na to ludzkim okiem: porażka i dramat. Sytuacja bez wyjścia. Doszłam do punktu, kiedy już dalej nie daję rady. Ludzkie możliwości zostały wyczerpane. Nie tylko trudno jest mi wykonać najprostsze zadanie, trudno jest nawet podjąć najprostszą decyzję. Moje serce zniewala lęk: o jutro, o dzieci, o pracę.

Czy to jest moja „Mamona”? Według Twojej nauki – tak. „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.” (Mt 6,24)

Pouczona przez Ciebie Panie, chcę spojrzeć na to co było i jest, oczyma wiary, Twoimi oczyma:

Dopuściłeś Panie moje ogołocenia: zburzyłeś marzenia o szczęśliwej rodzinie i mój misterny plan, który sama sobie ułożyłam – mój plan na życie. Dopuściłeś chorobę synów – według mojego planu mieli być zdrowi i szczęśliwi. Dopuszczasz problemy w pracy, chociaż staram się pracować sumiennie. Zawsze szybko podejmowałam decyzje, a teraz mam problemy z zakupami w sklepie spożywczym… Marzyłam o bogatym życiu duchowym, a plącze mi się język przy najprostszej modlitwie. Oczekiwałam znaków od Ciebie, a mam jedynie ciemność przed oczami. Mam wrażenie Panie, że stoję przed olbrzymim murem, który nie chce się poruszyć… Za nim jest wolność, jest lepsze życie, ale muszę go pokonać.

Wyprowadziłeś mnie Panie na pustynię. Uczysz, że pustynia jest łaską. Od niej może rozpocząć się moje nawrócenie. A przecież myślałam Boże, że jestem osobą wierzącą. Ten fakt również chcesz zweryfikować.

Tak wiele pytań chciałabym Ci zadać Panie, tyle odpowiedzi chciałabym poznać. A Ty mówisz, żeby wybrać Ciebie. Uwierzyć bez pytania o szczegóły i konsekwencje tego wyboru.

Ogołocić się z przywiązań. Nie opierać się na niczym, poza Tobą. Nawet na żadnym z Twoich darów. Jedynie na Twojej mocy i miłości.

Uznać własną bezradność i oczekiwać wszystkiego od Ciebie.

Stale się nawracać.

Przejść przez wiele doświadczeń, prób i burz, trzymając Ciebie za rękę.

Uczysz, że wiara nie usuwa ciemności, wręcz przeciwnie: ona je zakłada. W tym kryje się jej sens.

Panie, tylko Ty wiesz dlaczego wybrałeś dla mnie trudne łaski. Ty wiesz, że także moja wiara sprawia mi problemy. Nie potrafię jej ocenić, opisać, zdefiniować. Czy moja niska ocena tej kwestii nie wynika z pychy? Że zawsze wszystko chciałam robić najlepiej, więc wierzyć też powinnam stuprocentowo i bez wątpliwości? Co zrobić w takiej sytuacji, gdy przed oczami ciemność, a w sercu letniość?

„Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” (Ap 3, 15-16)

Modlitwa

Panie spójrz na moje puste ręce, brudne i skalane przywiązaniem do mamony. Zmiłuj się nade mną. Daj mi wolność serca. Zanurz mnie w Twojej miłości i niezgłębionym miłosierdziu.

Jeśli pokrzyżowałeś moje plany, aby moja wola mogła zjednoczyć się z Twoją, to znak, że jestem na właściwej drodze, a Ty nade mną czuwasz.

Panie zawierzam Ci całe moje życie i życie moich najbliższych. Niech będzie tak jak Ty chcesz. Ty wiesz najlepiej.

Panie oddaję Ci moje lęki i niepokoje: o dzieci, o pracę, o przyszłość. Wiem, że chcesz mnie uwolnić od tego lęku. Oddaję Ci także mój czas, bo on cały do Ciebie należy.

Chcę być uboga duchem, nie przywiązana do niczego. „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5, 1). Panie pozwól mi zawsze pamiętać, że gdy czynisz mnie słabszą fizycznie, psychicznie i duchowo, wtedy zbliżasz się do mnie. Chcesz, żeby Cię potrzebowała, żebym Ci bardziej ufała, żebym wszystkiego oczekiwała od Ciebie.  "Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali". (2 Kor 12, 9) Ty znasz panie słabość mojej wiary. Chcę być jak dziecko: zamiast planować i analizować, zaufać  Tobie. Oddać się całkowicie w Twoje ręce.

Panie, przez Twoje Zmartwychwstanie zwyciężyłeś zło. Nie ma już więc ostatecznego fiaska, nie ma życia, które byłoby zaprzepaszczone. Wszystko nabrało sensu i celu. Również moje życie. Chociaż jestem grzeszna i niedoskonała, kochasz mnie taką, jaką jestem. Naprawisz to, co zrobiłam źle, uzupełnisz moje niedoskonałości. Przez to właśnie jak jestem słaba, mam szczególne prawo do Twojej miłości. Ty jesteś Ojcem, ja jestem Twoim dzieckiem.

Panie, ogołociłeś moją wiarę z wszystkich podpór naturalnych: zrozumienia, odczucia, doświadczenia zmysłowego. Zawiódł rozum, zawiedli ludzie – także ci najbliżsi, zawiodły także uczucia, odczucie zadowolenia z modlitwy. Zostałeś tylko Ty sam.

Dlatego dokonuję teraz Panie aktu zawierzenia.  Chcę opierać się tylko na Tobie i Twoim słowie.

Chcę powtarzać jak Jabes z 1 Księgi Kronik: „Obyś skutecznie mi błogosławił i rozszerzył granice moje, a ręka Twoja była ze mną, i obyś zachował mnie od złego, a utrapienie moje się skończy!”

Ty jesteś Bogiem rzeczy niemożliwych i nieprawdopodobnych. Ty jesteś wszechmocny, kochający i miłosierny. Jesteś zawsze obecny przy mnie, nawet wtedy, gdy wydaje mi się, że milczysz. Czas jest Twoją obecnością. Każda chwila jest próbą wiary. Czekasz na każde moje „TAK”.